به

بزرگی مهربانی ات ببخش كه اشكهایم دست خطت را بوسیدند. باز هم ستاره به

 ستاره جستجویت كردم. ولی نیافتمت.

از كهكشان دلسپردگی من خسته شدی كه تاب ماندن نیاوردی و بی خبر رفتی ؟

مهتاب كهكشان نیافتنی من ، آنقدر بی تاب دیدنت شده ام كه دلتنگی ام را ب

ه قاصدك سپردم و به هزار شعر و ترانه رقصان به سوی تو فرستادم. روزها و

شبها به دنبالت آمدند و تو را ندیدند. قاصدك هم برنگشت. شاید او هم شیفته نگاه

مهربانت شد. باشد، اشكالی ندارد. تو عزیزی ، اگه یه قاصدك هم از من قبول

كنی ، خودش دنیایی است. كاش یاسهایی كه برایت پرپر شدند و به سویت

آمدند، دوست داشتنم را برایت آواز كنند

كاش باران بعد از ظهرهایت، تو را به یاد اشكهای من بیندازد. نازنین ، ه

ر پرنده سفر كرده ای از تو می خواند و هر غنچه ای كه می شكفد، نام تو را

بر زبان می آورد. نیم نگاهی به روزهای تنهایی ام كن و لحظه های زرد و بی

صدای مرا تو آبی و ترانه باران كن

.

 




شب که می رسد

کتاب دلم را ورق می زنم

و روزهای بی تو بودن راشماره می کنم

ای کاش مثل قاصدک

عاشق بودی...

و احوال دلم را می پرسیدی...!

همیشه با تو
با تو بوده ام ، همیشه و در همه جا
با تو نفس کشیده ام ، با چشمان تو دیده ام
مرا از تو گریزی نیست
چنانکه جسم را از روح و زمین را از آسمان و درخت را از آفتاب
تو دلیل من برای حیات بودی و هستی
و چنان با این دلیل زیسته ام که باور کرده ام
علت بودن من تو هستی
پاسخ من به آغاز و پایان زندگی این است : « همیشه با تو »

اگر می خواهی آب باشی

     باید اول قطره باشی

           قطره آبی پشت شیشه

                 تاب اگر آوردی

                        نلرزیدی اگر

                              حتم روزی دریا میشوی

من به اندازه آن موج حضور

خوب دانم که گذر از من نیست

روز آخر

توی آن کوچه تنگ

گرچه بر لب

سخنت طعم خاموشی داشت

ولی از عمق دلت فهمیدم که مرا دوست داری

گرچه با طعنه به من فهماندی

که برو ثانیه ها رهگذرت

من دگر شمس نگاهت نیستم

ولی از دور به هر ثانیه ای

که مرا فوت حضورت می کرد

با نگاهی که ز بغض می لرزید

بر لبت ناله و آه جاری بود...

گفته بود آن پسر همسایه

که به هنگام غروب

آن زمان که نفس شب داغ است

روی بام

رو به خدا می ایستی

زیر لب زمزمه ای گریان است

که خدایا برسان ناجی من

که ببینم رخ چو مهتابش

ز دلم باز کنم پر پرواز سخن

پس بگیرم همه ثانیه ها را

که به او بخشیدم

که به تنهایی خود چشم دوزد

من به هر لحظه ی او محتاجم ...

چه سوال سختی در دلم هر روز است

تو مرا از عمق دلت دوست داشتی

پس چرا بودن من را ز دلت میراندی؟