به

بزرگی مهربانی ات ببخش كه اشكهایم دست خطت را بوسیدند. باز هم ستاره به

 ستاره جستجویت كردم. ولی نیافتمت.

از كهكشان دلسپردگی من خسته شدی كه تاب ماندن نیاوردی و بی خبر رفتی ؟

مهتاب كهكشان نیافتنی من ، آنقدر بی تاب دیدنت شده ام كه دلتنگی ام را ب

ه قاصدك سپردم و به هزار شعر و ترانه رقصان به سوی تو فرستادم. روزها و

شبها به دنبالت آمدند و تو را ندیدند. قاصدك هم برنگشت. شاید او هم شیفته نگاه

مهربانت شد. باشد، اشكالی ندارد. تو عزیزی ، اگه یه قاصدك هم از من قبول

كنی ، خودش دنیایی است. كاش یاسهایی كه برایت پرپر شدند و به سویت

آمدند، دوست داشتنم را برایت آواز كنند

كاش باران بعد از ظهرهایت، تو را به یاد اشكهای من بیندازد. نازنین ، ه

ر پرنده سفر كرده ای از تو می خواند و هر غنچه ای كه می شكفد، نام تو را

بر زبان می آورد. نیم نگاهی به روزهای تنهایی ام كن و لحظه های زرد و بی

صدای مرا تو آبی و ترانه باران كن

.

 




شب که می رسد

کتاب دلم را ورق می زنم

و روزهای بی تو بودن راشماره می کنم

ای کاش مثل قاصدک

عاشق بودی...

و احوال دلم را می پرسیدی...!

همیشه با تو
با تو بوده ام ، همیشه و در همه جا
با تو نفس کشیده ام ، با چشمان تو دیده ام
مرا از تو گریزی نیست
چنانکه جسم را از روح و زمین را از آسمان و درخت را از آفتاب
تو دلیل من برای حیات بودی و هستی
و چنان با این دلیل زیسته ام که باور کرده ام
علت بودن من تو هستی
پاسخ من به آغاز و پایان زندگی این است : « همیشه با تو »

اگر می خواهی آب باشی

     باید اول قطره باشی

           قطره آبی پشت شیشه

                 تاب اگر آوردی

                        نلرزیدی اگر

                              حتم روزی دریا میشوی

من به اندازه آن موج حضور

خوب دانم که گذر از من نیست

روز آخر

توی آن کوچه تنگ

گرچه بر لب

سخنت طعم خاموشی داشت

ولی از عمق دلت فهمیدم که مرا دوست داری

گرچه با طعنه به من فهماندی

که برو ثانیه ها رهگذرت

من دگر شمس نگاهت نیستم

ولی از دور به هر ثانیه ای

که مرا فوت حضورت می کرد

با نگاهی که ز بغض می لرزید

بر لبت ناله و آه جاری بود...

گفته بود آن پسر همسایه

که به هنگام غروب

آن زمان که نفس شب داغ است

روی بام

رو به خدا می ایستی

زیر لب زمزمه ای گریان است

که خدایا برسان ناجی من

که ببینم رخ چو مهتابش

ز دلم باز کنم پر پرواز سخن

پس بگیرم همه ثانیه ها را

که به او بخشیدم

که به تنهایی خود چشم دوزد

من به هر لحظه ی او محتاجم ...

چه سوال سختی در دلم هر روز است

تو مرا از عمق دلت دوست داشتی

پس چرا بودن من را ز دلت میراندی؟

بیا ای محبوب من

و امشب را، فقط امشب ...

برای خاطر آن لحظه های درد

کنار بستر تاریک من

شب زنده داری کن

که من امشب برای حرمت عشقی که تنها شد

برایت قصه ها دارم

تو امشب آخرین اشکم

به روی گونه می بینی

و امشب آخرین اندوه من مهمان توست

بیا ای مهربان من

و امشب را کنار بستر تاریک من

شب زنده داری کن

چه شبهایی که من تا صبح

برایت گریه می کردم

و اندوهم همیشه

میهمان گوشه و سقف اتاقم بود

قلم بر روی کاغذ

لغزشی دشوار می پیمود

که من در وصف چشمانت

کلامی سهل بنویسم

درون شعر های من

همیشه نام و یاد تو بود

درون قصه های من

همیشه رویای محال من بودی

ولی امشب کنار آخرین عکست

تمام شعرهایم را به باران می سپارم من

درون قصه هایم ، تنهاییم را

به خواب خواهم برد

و دیگر شعرهایم بوی تنهاییم دارد

ببخش ای خاکی ِ خسته

اگر امشب به میل من

کنارم تا سحر بیدار ماندی

برای آخرین شب هم

ز چشمت عذر می خواهم

که امشب میزبان رنج من گشتی

تو به شفافی شبنم روی برگا

 
من مثل یه برگ زردی که میفته از درختا

تو مثل طراوت گلای نرگس روی قلبم

من نوشتم بی تو هرگز

بین من و تو فاصله غوغا می کنه

یاد حرفای قشنگت منو رها نمی کنه

تو منو گذاشتی رفتی توی روزگار وحشی

توی کوچه های غربت دنبالم حتی نگشتی

 تو مثل ستاره ای که توی شب های سیاهم می درخشی

 و می شی جون پناهم

تو مثل طراوت گلای پونه چرا رفتی از برم ای دیوونه

تو مثل یه تیکه ابری توی آسمون آبی پاک و ساده

 مثل رویا مثل خوابی

 بگو یک بار آره یک بار بر می گردی

 یا هنوزم بی تفاوت یخ و سردی

بین من و تو فاصله غوغا می کنه

یاد حرفای قشنگت منو رها نمی کنه

 تو منو گذاشتی رفتی توی روزگار وحشی

 توی کوچه های غربت دنبالم حتی نگشتی

نگاه ساکت باران به روی صورتم دزدانه می لغزد ولی یاران نمی دانند

 که من دریایی از دردم به ظاهر گر چه می خندم ولی اندر سکوتی تلخ می گریم .

با توام ای لنگر تسکین! ای تکانهای دل!

 ای آرامش ساحل! با توام ای نور! ای منشور!

ای تمام طیفهای آفتابی! ای کبود ارغوانی! ای بنفشابی!

با توام ای شور ای دلشوره شیرین! با توام ای شادی غمگین! با توام ای غم!

غم مبهم! ای نمی دانم! هر چه هستی باش اما کاش.... نه!

جز اینم آرزویم نیست! ....

به او بگو ید دوستش دارم با صدایی آهسته آهسته تر از صدای بال پروانه ها

به او بگوید دوستش دارم با صدایی بلند بلندتر از صدای پرواز کبوتران عاشق

به او بگوید دوستش دارم با هیچ صدایی چون فریاد دوستت دارم نیاز به صدای بلند یا کوتاه ندارد

فریاد دوستت دارم را میتوان با تپش یک قلب به تمام جهانیان رساند

پس بگذار بدون هیچ شرمی بگویم دوستت دارم دوستت دارم دوستت دارم دوستت دارم..........

        افسوس

 سکوت

 خلوتگاه

به خلوتگاه تنهاییت دوباره خواهم آمد،

و خواهم شکست.....

سکوت تنهاییت را و تو را با خود

به تجلی گاه روشنی می برم

به جایی که احساس آئینه قابل لمس باشد

به جایی که سکوت معنای همه ی حرفهای ناگفته است

به دوردستها

به دیاری که آدمها زیر سنگینی کوله بار خیانت

بی صدا ،نشوند.....

به دیاری که همه تن پوشی از صفا

به همراه دستاویزی از راستگویی به تن

کنند و در دشت وسیع صداقت همراه با رقص واژه ها

و با ترانه سکوت

به دلبری دلهای عاشق بروند

و از آنجا همگام با هم به دیار تو می آئیم .

تو ای تنها واژه معلوم ......

دلتنگم...!!!
دلتنگ یک جرعه عشق !
من در این تاریکی پی نور میگردم...
پی خورشید پی عشق...
تا که شاید در این تاریکی شبه تیره تنهایی قلبم در میان پرتوهای نور عشق محو شود
اما افسوس...!
افسوس که شده ام تنها راهنمای تک تک سرابهای عشق و وصال در کویر تنهایی قلبم
دلم میگیرد...
از سردی دیوارهای تنگ و بی روح این اتاق
دلم میگیرد وقتی به دیوارهایی مینگرم که در این تنهایی ، تنها امیدی واهی به قلبم میبخشد
دیوارهایی که روی آنها تابلوی وصال دستانم را به دستانت کوبیده ام
تابلوهایی که سالهاست با نگاه به آنها تنهایی و بی کسی را در اتاقم سر کرده ام
حال وقتی دست به قلم میبرم ، قلم قرمز عشقم خون گریه میکند
از دردهایی که در این کویر بی کسی کشیده ام
تنهایی...!!!
تنها واژه مانوس با قلبم
متنفرم...
از تک تک آجرهای این اتاق سرد و بی روح که مرا در خود حبس کرده
خشت های یخی...
آجرهای زندان تنهایی و دوری من !!!
کاش گاهی از کنار دلم گذر میکردی...
تا گرمی عشقت یخهای تنهایی این اتاق را آب میکرد...
و زندان جداییم راویران میساخت !!!!