بیا ای محبوب من

و امشب را، فقط امشب ...

برای خاطر آن لحظه های درد

کنار بستر تاریک من

شب زنده داری کن

که من امشب برای حرمت عشقی که تنها شد

برایت قصه ها دارم

تو امشب آخرین اشکم

به روی گونه می بینی

و امشب آخرین اندوه من مهمان توست

بیا ای مهربان من

و امشب را کنار بستر تاریک من

شب زنده داری کن

چه شبهایی که من تا صبح

برایت گریه می کردم

و اندوهم همیشه

میهمان گوشه و سقف اتاقم بود

قلم بر روی کاغذ

لغزشی دشوار می پیمود

که من در وصف چشمانت

کلامی سهل بنویسم

درون شعر های من

همیشه نام و یاد تو بود

درون قصه های من

همیشه رویای محال من بودی

ولی امشب کنار آخرین عکست

تمام شعرهایم را به باران می سپارم من

درون قصه هایم ، تنهاییم را

به خواب خواهم برد

و دیگر شعرهایم بوی تنهاییم دارد

ببخش ای خاکی ِ خسته

اگر امشب به میل من

کنارم تا سحر بیدار ماندی

برای آخرین شب هم

ز چشمت عذر می خواهم

که امشب میزبان رنج من گشتی

تو به شفافی شبنم روی برگا

 
من مثل یه برگ زردی که میفته از درختا

تو مثل طراوت گلای نرگس روی قلبم

من نوشتم بی تو هرگز

بین من و تو فاصله غوغا می کنه

یاد حرفای قشنگت منو رها نمی کنه

تو منو گذاشتی رفتی توی روزگار وحشی

توی کوچه های غربت دنبالم حتی نگشتی

 تو مثل ستاره ای که توی شب های سیاهم می درخشی

 و می شی جون پناهم

تو مثل طراوت گلای پونه چرا رفتی از برم ای دیوونه

تو مثل یه تیکه ابری توی آسمون آبی پاک و ساده

 مثل رویا مثل خوابی

 بگو یک بار آره یک بار بر می گردی

 یا هنوزم بی تفاوت یخ و سردی

بین من و تو فاصله غوغا می کنه

یاد حرفای قشنگت منو رها نمی کنه

 تو منو گذاشتی رفتی توی روزگار وحشی

 توی کوچه های غربت دنبالم حتی نگشتی